You are currently browsing the tag archive for the ‘Mario Draghi’ tag.
epost door Jerry Mager op Nelpuntnl.nl
(10 – 13 januari 2014)
Another global crisis is coming, as sure as Christmas. The euro? China? Who knows – but it’s coming, and when it does, we need our banks to be safe, for all sorts of reasons, including, right at the top of the list, the fact that we can’t afford to bail them out in the same way as last time.
John Lanchester (2013): Can we tame the banks?
De volgende financiële fraude wordt openlijk voorbereid. Dat is de nieuwjaarsboodschap die de Amerikaanse rechter Jed Rakoff voor ons heeft. Rakoff beweert dat die roof op gigaschaal in feite bewust en moedwillig wordt bekokstoofd, door de bankiers en hun diefjesmaten met medewerking en onder toezicht van de Amerikaanse overheid. Hij is jurist genoeg om dat niet op deze manier te formuleren. Rakoff leeft en werkt tenslotte niet voor niets in Amerika, het land waar I see you in court! steeds meer mensen voor in de mond bestorven lijkt te liggen en in bepaalde biotopen nagenoeg tot een gewoontegroet is geworden.
Toch komt zijn betoog hier op neer en je hoeft nauwelijks tussen de regels door te lezen: de voorwaarden voor de volgende roofoverval op mondiale schaal zijn volop in de maak. In Amerika, want Rakoff heeft het over Amerikaanse toestanden. Wij weten inmiddels dat de financiële fraude weliswaar in de VS kan zijn begonnen, maar dat de gevolgen ervan als een niet te ontlopen nucleaire fall out over bijna onze hele planeet hun verwoestende uitwerking deden en nog steeds doen gelden. We hebben het in Europa terdege gemerkt en merken het nog steeds.
Bij al het opgewonden gebabbel over de euro, de eurozone en het project Europa, blijft de werkelijk belangrijke financiële dimensie grotendeels buiten beschouwing, tenzij het gaat over populaire deelonderwepen, zoals steun aan de Grieken en de transferstromen van ons naar de bodemloze putten van die zuidelijke lidstaten, voormalige Oostbloklanden en naar Ierland misschien. Geen wonder, want dat zijn thema’s die het vooral in de media goed doen. Snel in quotes bij elkaar te rapen en sensationeel voor chocoladeletters op de voorpagina of in een praatshow.
Dat we in feite worden geregeerd door de bankiers (ik bedoel daar de hele financiële wereld mee en gebruik bankiers als gemeenschappelijke noemer) daar gaat men liever niet te diep op in, want dat is ongemakkelijk en het vergt misschien zelfs wat onderzoeksjournalistiek. Wie heeft dat laatste nog in huis? We zijn alweer bijna vergeten dat drie bankiers van wereldbank Goldman Sachs in 2011 werden benoemd om de crisis te bezweren: Mario Monti, Loukas Papadimos en Mario Draghi, de huidige directeur van de ECB.
De halfwaarde tijd van de financiële bommen (toxic assets) die deze financieel terroristen in elkaar steken en op megaschaal als clustertijdbommen verspreiden is onbekend, maar huiveringwekkend lang. Niemand weet hoeveel er van deze toxic assets momenteel wereldwijd bij de banken in de balansen zijn verstopt. Banken zullen het niet van de daken schreeuwen wanneer en hoeveel ze van deze tijdbommen in bezit hebben. Daarom is Rakoffs betoog evengoed voor ons interessant. Jed S. Rakoff, US District Judge for the Southern District of New York, vraagt zich in de New York Review of Books van 9 januari 2014 af, waarom er in verband met de laatste financiële fraude geen hoge omes strafrechtelijk zijn vervolgd: Why Have No High-Level Executives Been Prosecuted?
Rakoff signaleert een ontwikkeling die erop kan wijzen dat de Amerikaanse overheid met haar beleid bewust grote witteboordenboeven in de kaart speelt.
Dat er op grote schaal is gefraudeerd tijdens de opmaat naar de ontknoping in 2008, is volgens Rakoff intussen als een paal boven water komen te staan en dat wordt ook allerwege officieel erkend. De officiële onderzoekscommissie (Financial Crisis Inquiry Commission) naar de roofoverval van 2008, gebruikt in haar eindrapport maar liefst 157 varianten van het woord fraude bij haar beschrijving van de aanleidingen tot de crisis. Deze commissie concludeert dat er in de betreffende financiële sector sprake was van een complete verwording van morele maatstaven en een algehele ineenstorting van ethisch genormeerd gedrag.
Conclusie: de 2008-crisis was in ieder opzicht het gevolg van opzettelijke en moedwillige fraude.
De ambtenaren van het Amerikaanse Ministerie van Justitie zijn omzichtiger en niet zo uitgesproken in hun omschrijvingen van de basisoorzaken die tot de kredietcrisis leidden als de verschillende onderzoekscommissies die werden ingesteld om haar te onderzoeken. Toch heeft Rakoff nergens kunnen ontdekken en uit niets kunnen opmaken of afleiden dat het Ministerie van Justitie het oneens zou zijn met de algemene conclusie dat fraude op ieder niveau en in alle gremia hoogtij vierde.
Justitie heeft nooit verklaard dat alle topmanagers die waren betrokken bij gebeurtenissen die leidden tot de 2008-crisis onschuldig zijn aan malversaties, maar Justitie vergoelijkt haar niet-vervolgen van de hoofdschuldigen in en aan dit drama op een of meer van de drie volgende gronden, aldus Rakoff.
I) Het bewijzen van frauduleuze opzet (“fraudulent intent”) bij de hoogste leidinggevenden van de banken en bedrijven die bij de heist waren betrokken, zou volgens Justitie prohibitief moeilijk zijn.
Rakoff erkent dat dit weliswaar een lastige klus kan blijken, maar hij acht het zeker niet onmogelijk om de schuldigen strafrechtelijk te vervolgen. In dit geval moet strafvervolging mogelijk zijn, omdat vanuit de bankwereld zelf regelmatig en veelvuldig waarschuwingen werden afgegeven tegen verdachte activiteiten (“suspicious activities reports”) gerelateerd aan hypotheekfraude. Indien een leidinggevende die werd geconfronteerd met deze waarschuwingen en zelfs bewijzen dat hypotheekfraude steeds grotere proporties aannam, bleef weigeren te onderzoeken of zulke waarschuwingen die zijn bedrijf en haar producten betroffen een grond van waarheid bevatten, dan kun je die leidinggevende onbehoorlijk bestuur (mijn vertaalde samenvatting van “willful blindness” en “conscious disregard”; jm) ten laste leggen.
Volgens Rakoff zou een hooggeplaatste bankier zelfs openlijk gezegd hebben dat het besluit was genomen om ondanks betrouwbare waarschuwingen ten aanzien van een verdacht financieel product, te doen alsof hun neus bloedde en het verdachte product toch te kopen, omdat ze anders geen handel meer zouden hebben: “A decision was made that ‘We’re going to have to hold our nose and start buying the stated product if we want to stay in business.’”
II) Justitie heeft als argument gebruikt dat, omdat “the institutions to whom mortgage-backed securities were sold were themselves sophisticated investors, it might be difficult to prove reliance”. Rakoff citeert een ex-hoofd van de afdeling Criminele Zaken van Justitie die in deze trant redeneert en hij diskwalificeert diens redenatie als een compleet misverstaan van de wet (“it totally misstates the law”). Want, aldus Rakoff, in een criminele fraudezaak is de overheid nooit, maar dan ook nooit, verplicht om te bewijzen dat een partij bij/aan een transactie, heeft vertrouwd op andermans woord. Dat is nogal wiedes, vindt Rakoff, want ware dit niet het geval dan zou het malafide verkopers een vrijbrief geven te liegen over hun product wanneer zij van doen hebben met een ter zake kundige koper.
Rakoff: “The law says that society is harmed when a seller purposely lies about a material fact, even if the immediate purchaser does not rely on that particular fact, because such misrepresentations create problems for the market as a whole. And surely there never was a situation in which the sale of dubious mortgage-backed securities created more of a problem for the marketplace, and society as a whole, than in the recent financial crisis.”
misleiding
Naar de Nederlandse situatie vertaald, zie de affaire rond internetbedijf World Online van Nina Brink. De Hoge Raad concludeerde dat World Online (WOL), ABN Amro en Goldman Sachs onrechtmatig hebben gehandeld jegens beleggers en hen hebben misleid.
III) Justitie gebruikt als verontschuldiging voor niet-vervolgen van hooggeplaatste verdachten ook wel het argument dat zulks in het belang van de nationale economie gebeurt, dus niet-vervolgen met het oog op de schade die wel-vervolgen aan de maatschappij zou toebrengen.
Dit argument veegt Rakoff van tafel met het tegenargument dat niemand gelooft dat het vervolgen van leidinggevenden uit de topechelons van een financiële instelling, automatisch leidt tot het omvallen van die instelling.
de Amerikaanse overheid medeplichtig?
Rakoff somt enkele voorbeelden op waaruit blijkt dat de Amerikaanse overheid boter op haar hoofd heeft, omdat diezelfde overheid de voorwaarden en omstandigheden mee hielp scheppen waardoor en waaronder deze megafraude mogelijk werd. Bijvoorbeeld het herroepen van de Glass-Steagall Act en in het verlengde hiervan verdere deregulering van overheidsinstellingen, “not only of the SEC but also of such diverse banking overseers as the Office of Thrift Supervision and the Office of the Comptroller of the Currency, both in the Treasury Department.”
Het was de overheid die de rente laag hield en bankiers aanmoedigde om leningen te verstrekken aan personen die voorheen als onvoldoende kredietwaardig zouden zijn beoordeeld om voor een hypothecaire lening in aanmerking te komen. De eis tot het documenteren van je kredietwaardigheid bij het aanvragen en afsluiten van een lening werd niet langer gesteld, hetgeen vrij baan gaf aan de inmiddels beruchte “liars loans”; dubieuze hypotheken werden verkocht aan dubieuze debiteuren. Zowel verkoper als koper konden naar hartelust liegen over hun product en hun financiële situatie, zonder dat er een haan naar kraaide. Beide partijen kregen immers wat ze wilden en over de kwaliteit van de transactie en de eventuele gevolgen ervan, maakte niemand zich zorgen
Ook in de nasleep van de kredietcrisis zat de overheid er tot haar nek in: “It was the government that proposed the shotgun marriages of, among others, Bank of America with Merrill Lynch, and of J.P. Morgan with Bear Stearns. If, in the process, mistakes were made and liabilities not disclosed, was it not partly the government’s fault?”
Vriendelijk gezegd: de Amerikaanse overheid bond de kat op het spek en hielp de gelegenheid scheppen die uiteindelijk de vele dieven maakte.
perfide plutocratie ?
Al lezende ga je je afvragen of de Amerikaanse plutocraten niet likkebaardend hebben staan kijken hoe dit dit rampscenario zich voltrok. Ze hebben het misschien niet in gang gezet, niet willens en wetens geïnstigeerd en bevorderd, maar ze hebben zeker niet corrigerend ingegrepen toen overduidelijk begon te worden welke kant het opging en wie hierdoor uiteindelijk het hardste zouden worden getroffen en het zwaarste gedupeerd en last but not least: wie aan deze ellende het meeste zouden verdienen.
Nu hebben ze gezien dat de schuldigen er zonder kleerscheuren afkwamen. Niet alleen werd hen geen haar gekrenkt, ze werden zelfs beloond voor hun wandaden met het belastinggeld dat hun slachtoffers opbrachten, omdat ze too big to jail werden verklaard.
De Amerikaanse plutocraten hebben bloed geproefd: de kleine man is een makkelijke prooi. Als de nasleep van de kredietcrisis van 2008 dat al niet duidelijk maakte, dan wreef de shutdown van oktober 2013 het wel in. De Democraten moesten bakzeil halen, Obama gaf toe aan de Tea Party. Amerika’s Jan met de Pet, alias Joe the Plumber, alias Joe Sixpack heeft wanneer het erop aankomt, niemand die het voor hem opneemt. Winners take all.
De plutocraten hebben de facto een license to kill en die zijn ze hoogstwaarschijnlijk van plan om te gebruiken ook. Rakoffs artikel lijkt dat alleen maar te bevestigen.
Je voorstellen dat een overheid deze massale maatschappelijke naargeestigheid zou hebben gefaciliteerd en zelfs moedwillig gestimuleerd en georkestreerd, is huiveringwekkend. Als gevolg van de crisis van 2008 leven nog steeds miljoenen Amerikanen een leven van stille wanhoop, zonder baan, zonder inkomen en zonder toekomstperspectief. De overwinning van de Republikeinse plutocraten in de Tea Party, moet ze iedere hoop op lotsverbetering ontnomen hebben. Yes we can! Change! Maar wat ze ook stemmen, het maakt niet uit.
Waar, op welk punt precies, gaan bestuurlijk onbenul en incompetentie en politiek opportunisme, via criminele nalatigheid, over in moedwillige misdadigheid op staatsniveau en van staatswege?
een verschuivend paradigma
Met betrekking tot deze vraag is Rakoffs verhaal weinig geruststellend, want hij signaleert een ontwikkeling die er mede op lijkt te wijzen dat dezelfde plutocratie inmiddels de smaak werkelijk te pakken lijkt te hebben en bezig is de voorwaarden te scheppen voor een herhalingsexercitie.
Volgens Rakoff verschuift in de VS namelijk het accent van het strafrechtelijk vervolgen van hooggeplaatste individuen naar een steeds sterkere focus op het vervolgen van bedrijven en ander instituten (rechtspersonen).
Tot relatief kort geleden waren zulke vervolging uitzondering en geschiedden ze vrijwel nooit zonder tegelijkertijd ook de betreffende managers strafrechtelijk te vervolgen en persoonlijk aansprakelijk te stellen voor hun daden. De redenen waarom zijn evident: een bedrijf of organisatie, een rechtspersoon, kan geen misdrijf plegen dat kunnen alleen mensen van vlees en bloed die eventueel in naam van de rechtspersoon optreden. Wanneer je een bedrijf straft, straf je bovendien automatisch ook de onschuldige werknemers en eventuele aandeelhouders.
plutocratische witteboorden-criminaliteit
De afgelopen decennia echter zijn officieren van justitie zich vooral gaan richten op het vervolgen van bedrijven, vaak zonder ook maar een enkel natuurlijk persoon aan te klagen. De reden die voor deze aanpak wordt opgegeven, is meestal dat het onderdeel uitmaakt van een streven om bedrijfsculturen te veranderen en dat het voorzorgsmaatregelen mogelijk maakt die herhaling, recidive, helpen voorkomen.
Deze aanpak resulteert in opgeschorte vervolgingsovereenkomsten (“deferred prosecution agreements”); de overheid schort vervolging op, ze stelt die uit. Soms wordt zelfs een deal gesloten om van vervolging af te zien, waarbij het bedrijf dat strafvervolging boven het hoofd hangt, erin toestemt voorzorgsmaatregelen te treffen die herhaling van de overtredingen moeten voorkomen.
De afgelopen tien jaar heeft de Amerikaanse overheid 233 van dergelijke overeenkomsten gesloten om (nog) niet tot strafvervolging over te gaan. Rakoff vindt dit een onwenselijke ontwikkeling. Deze aanpak leidt namelijk tot professioneel laks en laakbaar gedrag bij officieren van justitie en dat heeft verderfelijke consequenties. Op moreel vlak werkt het corrumperend, omdat het de beroepsethiek aantast.
Volgens Rakoff is met name in deze sector van de financiële witteboordencriminaliteit individuele strafvervolging juist zeer effectief waar het gaat om preventieve werking middels de voorbeeldfunctie. Streng straffen helpt bij deze witteboordencriminelen wel degelijk. Zij zijn daar uiterst gevoelig voor. Een geldboete daarentegen zegt ze niets.
Het afschrikwekkend effect van met succes vervolgde en streng gestrafte individuele witteboordencriminelen is vele malen groter dan al die zogenaamde overeenkomsten en convenanten waarbij bedrijven beloven interne verbetertrajecten te implementeren. Die zijn bijna allemaal af te doen als een fopspeen, als vormen van pure window-dressing.
De overheid hanteert met betrekking tot haar beleid van het niet strafrechtelijk vervolgen van individuen in de afgelopen decennia, het argument dat strafvervolging te langdurig en daarom ook te kostbaar is en dat ze als overheid niet meer de daartoe vereiste menskracht en expertise in huis heeft, noch beschikt over de benodigde financiële middelen.
het financiële gangsterdom
Rechter Jed Rakoff besluit zijn artikel met de conventionele en plichtmatige vaststelling dat het Amerikaanse systeem van strafvervolging, met name daar waar het gaat om witteboordencriminelen in de financiële wereld die op deze megaschaal wandaden begaan, ernstig in gebreke blijft en aan een diepgaand onderzoek en grondige herziening toe is. Gezien de zwaarte en ernst van hetgeen Rakoff te berde brengt en voorspelt, vind ik het alleszins begrijpelijk en verstandig dat hij voor deze rituele fraseologie kiest. Hij zal zich met zijn zienswijze en opvattingen in dezen toch al niet bijzonder populair maken bij de Amerikaanse plutocraten.
Uit Rakoffs hele artikel valt echter op te maken dat het alleszins in de rede ligt om aan te nemen dat de financiële gangsters, inspelend op dit overheidsbeleid, doodgemoedereerd de rekensom zullen maken van hoeveel ze moeten roven en plunderen om na de aanzienlijke symbolische boetes en kostbare implementaties van zogenaamd preventieve maatregelen ter voorkoming van herhaling, toch een ruime winst te scoren. Ze weten zich immers op voorhand nagenoeg immuun voor persoonlijke strafvervolging en zijn van staatswege gevrijwaard van gevangenisstraf. Ze zullen bijna nooit meer persoonlijk aansprakelijk worden gesteld voor hun wandaden en kunnen de door hen aangerichte ravages – alweer met medeweten en medewerking van de overheid – opnieuw volledig afwentelen op de gemeenschap. Precies zoals ze dat met de verliezen van de afgelopen heist hebben kunnen doen. Ze werden in het algemeen belang met miljarden aan belastinggeld gered. Chantage blijkt lonend.
Nu hebben ze de smaak goed te pakken en lijken vast voornemens ons allen opnieuw een flinke poot uit te draaien. Dit keer vooraf nog meer gelegitimeerd door het wettig gezag dan de vorige keer achteraf ook al geschiedde.
“Central bankers are the most important political actors still veiled by the myth of bureaucratic impartiality. The myth has many sources, but it draws sustanance from economists’ eagerness to treat monetary policy as a purely technical problem with an optimal solution, downplaying or dismissing its distributive consequences.
Like legislators, executives, judges and other bureaucrats, central bankers are political agents with their own interests and plans. As with any question of bureaucratic decision-making, to comprehend monetary policy choises we must know the goals of the central bankers themselves.”Christopher Adoph (2013:10): Bankers, Bureaucrats, and Central Bank Politics: The Myth of Neutrality
Europa, Nederland en de euro?
Iemand uit de groep die over dit artikel van Rakoff van gedachten wisselde, merkte op dat we dus mogen aannemen dat wanneer bijvoorbeeld de heer Mario Draghi van de Europese Centrale Bank of meneer Klaas Knot van De Nederlandsche Bank malversaties pleegden met ons geld, zij vast ook niet vervolgd zullen worden. Een ander bracht daarop te berde dat dergelijke malversaties ons zelfs nooit ter ore zouden komen, want dat zou worden beoordeeld als niet-zijnde in het algemeen belang omdat het op grote schaal maatschappelijke onrust zou stichten. Het zou simpelweg onder het tapijt worden geveegd en in de doofpot verdwijnen, zonder dat het publiek ook maar een schijn van vermoeden zou hebben gehad dat er malversaties gepleegd zouden zijn. Draghi of Knot zouden om gezondheidsredenen schielijk van het toneel verdwijnen na een grote zak geld toegestopt gekregen te hebben – buiten de reeds door hen gestolen gelden, natuurlijk. 
De veroorzaakte verliezen zouden we met ons allen desniettemin in verholen vorm toch volledig op ons bordje krijgen, vermoedelijk in de gedaante van weer nieuwe bezuinigingen in het kader van de euro, het Project Europa, de AEX- of NIKKEI-indices, de opwarming van de aarde of juist niet, het smelten van de ijskap en wat al niet nog meer van stal kan worden gehaald om als excuus-Truus voor bezuinigingen te fungeren. Sommige aanwezigen begonnen daarop onrustig op hun stoelen te schuiven, omdat dergelijke bezuinigingen immers nu ook al aan de orde van de dag zijn en steeds opnieuw afgekondigd worden, terwijl we voor alles meer moeten betalen.
Gelukkig lieten ze zich geruststellen door de verzekering dat zowel Draghi als Knot kundige, integere, eerbare, respectabele en achtenswaardige heren zijn in wiens breinen het nimmer zou opkomen om in functie ook maar iets ten nadele van ons burgers te doen of te laten. Die dingen gebeuren gelukkig alleen elders, misschien zelfs alleen maar in Amerika. Stel je voor de EU intusssen een grote zwendel is, louter in stand gehouden en uitgebouwd om ons onze pensioenen en spaargelden te ontfutselen, terwijl we ons blijven laten wijsmaken dat we nu eenmaal offers moeten brengen voor een Verenigd Europa.
If you can’t beat them, join them ….
Onze democratisch gekozen politici wisten het in 2011 ook niet meer en in paniek stelden ze drie bankierende economen aan die bij Goldman Sachs hadden gewerkt en daar natuurlijk nog banden mee hebben en hun netwerken konden inschakelen. Wij, in het Europa van de euro, worden uitgeperst en uitgeknepen, maar uiteindelijk hebben we dan ook wat. Nietwaar?
Als wij Europa maar steeds groter laten groeien, zei iemand, en nieuwe lidstaten desnoods met onze euro subsidiëren (het subsidie-beginsel schijnt in EU-wetten te zijn verankerd) dan zitten we snor. Daarnaast moeten we ferm doorpakken met de deregulering en de resterende ruïnes van ons uitgeklede publieke domein rap privatiseren. Weg met de publieke sector en alles tot Vrije Markt verklaren!
Kijk, zo filosofeerde er iemand anders, Amerika heeft te maken met de Wet van de remmende voorsprong. Zij hebben eerst een fiscale en monetaire unie uitgedokterd en toen een federale staat op poten gezet. Wij, in Europa, slaan die stappen over: wij beginnen met een federale eenheidsmunt, de euro, voordat er een Europese federatie is. Wij schaffen de ouderwetse democratie af en zetten de bankiers op de sleutelposten van de EU. Dat is pas moderne beschaving! Europa, bakermat van de wereldbeschaving. Ja, meldde een dame opgewekt, ik ben net nog in Griekenland geweest! Daar laten ze alles steeds antieker worden. Da’s toch reuze authentiek en dat komt zo maar vanwege die kreditecrisis in onze schoot vallen. Helemaal gratis en voor niets.
dozen voor de Amerikaanse thuislozen!
Tenslotte opperde iemand dat we een nationale actie moesten opstarten om dozen voor de Amerikaanse daklozen in te zamelen, opdat die thuisloze stumpers tenminste regelmatig een verse doos om in te wonen uitgereikt konden krijgen. Misschien zou dat op Europees niveau kunnen worden geregeld. We zullen de President van Europa, Herman Van Rompuy, hierover benaderen. Desnoods weer een extra bezuiniginsronde, zuchtte iemand verzaligd. We moeten onze eigen verantwoordelijkheid nemen en nog veel meer participeren!
Gesticht, met een warm gevoel van binnen en dankbaar dat we toch iets voor de medemens konden betekenen, ging ieder daarop zijns weegs. Gelukkig, 2014 belooft ook weer een uitdagend, spannend en avontuurlijk jaar te worden.
Lectuur:
Jed S. Rakoff: The Financial Crisis: Why Have No High-Level Executives Been Prosecuted?
In de New York Review of Books van 9 januari 2014, vol. LXI nr.1
John Lanchester (2013): Can we tame the banks? in London Review of Books / vol. 35, nr. 14, 18 juli 2013
http://www.lrb.co.uk/v35/n14/john-lanchester/lets-consider-kate
John Lanchester (2010): De kapitale crisis. De ondergang van de wereldeconomie / Amsterdam: Prometheus / ISBN 978 90446 14862 (vertaald uit het Engels: Whoops! : why everyone owes everyone and no one can pay )
Adam Liptak: Stern Words for Wall Street’s Watchdogs, From a Judge / artikel over Rakoffs essay in de New York Times 16.12.2013
http://www.nytimes.com/2013/12/17/us/judge-raises-questions-on-the-paltry-effort-to-prosecute-wall-street-executives.html?_r=0
Edin Mujagić (2012): Geldmoord. Hoe de centrale banken ons geld vernietigen / Amsterdam: Balans / ISBN 978 94 600 3579 1 (pbk)
Christopher Adoph (2013): Bankers, Bureaucrats, and Central Bank Politics: The Myth of Neutrality / Cambridge, New York, etc.: Cambridge UP / isbn 978-1-107-03261-3 (hbk)
Kenneth Hopper & William Hopper (2009/2007): The Puritan Gift. Reclaiming the American Dream Amidst Global Financial Chaos / London – New York: I.B. Tauris / ISBN 978 1 84511 986 7 (pbk)
Dik Degenkamp, “Op naar de volgende crisis!”, Me Judice, 22 januari 2013.
Links:
Jed Saul Rakoff (born August 1, 1943) is a United States District Judge on senior status for the Southern District of New York.
http://en.wikipedia.org/wiki/Jed_S._Rakoff
http://dvd.netflix.com/Movie/Frontline-The-Warning/70127213?trkid=1467260
http://dvd.netflix.com/Movie/Frontline-Inside-the-Meltdown/70116885?trkid=1467260
rechtspersoon – natuurlijk persoon
http://zakelijk.infonu.nl/juridisch/10208-rechtspersonen-rechtsvormen.html
http://nl.wikipedia.org/wiki/Rechtspersoon
“De essentie van een rechtspersoon is de gelijkstelling met een natuurlijk persoon. Het is tevens een van de belangrijkste juridische ficties in het recht. Waar eerst slechts een groep van personen was die samen een aantal middelen samenbrachten om iets te bewerkstelligen, is er nu een entiteit die als een aparte en afgescheiden persoon functioneert en zelf als zodanig zelfstandig aan het rechtsverkeer kan deelnemen met een afgescheiden vermogen.”
FCIC > Financial Crisis Inquiry Commission
http://en.wikipedia.org/wiki/Financial_Crisis_Inquiry_Commission
http://fcic.law.stanford.edu/report/conclusions
SEC > Securities and Exchange Commission
http://nl.wikipedia.org/wiki/Securities_and_Exchange_Commission
Office of Thrift Supervision
http://en.wikipedia.org/wiki/Office_of_Thrift_Supervision
Office of the Comptroller of the Currency
http://en.wikipedia.org/wiki/Office_of_the_Comptroller_of_the_Currency
United States federal government shutdownof 2013
http://en.wikipedia.org/wiki/United_States_federal_government_shutdown_of_2013
“From October 1 through 16, 2013, the United States federal government entered a shutdown and curtailed most routine operations after Congress failed to enact legislation appropriating funds for fiscal year 2014, or a continuing resolution for the interim authorization of appropriations for fiscal year 2014. Regular government operations resumed October 17 after an interim appropriations bill was signed into law.”
Betreffende World Online, zie onder andere:
Uitspraak Hoge Raad: World Online misleidde beleggers
http://925.nl/archief/2009/11/27/uitspraak-hoge-raad-world-online-misleide-beleggers
Handhaving prospectusaansprakelijkheid niet illusoir: vermoeden van causaal ver-band bij prospectusaansprakelijkheid
Mr. drs. A.C.W. Pijls en prof. mr. W.H. van Boom
www.professorvanboom.eu/pdf_files/2010-Pijls_VanBoom_WPNR.pdf
Weinig vuurwerk op de Europese feestdag
Door Hendrik Vos in De Standaard / woensdag 09 mei 2012
Ingekorte versie, zie de Standaard for full text
Als er vandaag over Europa wordt gesproken, is het alleen nog maar in termen van crisis en miserie. Wie de commentaren leest, weet dat het een kwestie van uren is, hooguit dagen, en het project stuikt in elkaar. …Al meer dan twee jaar komt er een onafgebroken stroom van onheilsberichten op ons af. Maar tot vandaag is er nog altijd een euro, en die is een pak meer waard dan bij zijn lancering. Zelfs de Grieken doen nog mee. …….
Dat wil niet zeggen dat alles in orde is. Verre van. Als griezelige partijen bij elke verkiezing aan invloed winnen, als de jongerenwerkloosheid in sommige landen naar de 50 procent gaat, als mensen zichzelf door het hoofd schieten omdat ze niet meer kunnen leven met de bezuinigingen, dan zit Europa wel degelijk met een groot probleem. Wie de Europese aanpak van de eurocrisis bekijkt, wordt daar niet direct vrolijk van. ….. ..
De Unie is een politiek project: een club van landen die samen wetten en regels maken, omdat ze op die manier efficiënter kunnen omgaan met problemen en uitdagingen dan als ze die elk apart het hoofd moeten bieden. ………… De Europese integratie heeft nog een ander kenmerk: het gaat om eenrichtingsverkeer. Zodra beslist is om een thema Europees aan te pakken, is er blijkbaar geen weg meer terug. …… De prijs om rechtsomkeert te maken is over het algemeen hoog, of gaat gepaard met onzekerheid. Het onderscheidt de stuurlui aan wal van de politici met bestuursverantwoordelijkheid. Die laatsten hebben angst voor zotte avonturen, zoals een complete opbreking van de euro. ……..
De voorbije maanden maken duidelijk dat er koerscorrecties nodig zijn. Het tempo waarin politieke leiders worden weggestemd, is ongezien. Met besparingen win je geen verkiezingen, maar intussen wordt duidelijk dat met besparingen alléén ook de economie niet gered wordt. De Unie zal de bevolking, en in de eerste plaats de Grieken, perspectief moeten bieden. En daarmee is alvast de agenda gezet voor alweer een volgende Top, over twee weken.
REACTIES door Jerry Mager ( zie De Standaard voor meer reacties)
Op 09 mei 2012, zei Jerry Mager:
Politieke “leiders” worden in rap tempo weggestemd, omdat de mensen doorkrijgen dat bijna niemand van die “leiders” echt leiding geeft of geven kan. Zowel vanwege de geringe capaciteiten en kwaliteiten van betreffende personen alsook vanwege de barre omstandigheden. Dubbelop dus. De meeste politiekers van nu zijn hoogbetaalde submiddelmatige ambtenaren, dure bureaucraten met een gladde babbel, die van top naar top hobbelen en deinen en daarmee de schijn ophouden dat ze ertoe doen. Uitgezonderd de drie Goldman Sachs technocraten (Monti, Draghi, Papademos). Ik ga er maar van uit dat de bankiers de kip-met-de-gouden-eieren (dat zijn wij) in leven willen houden en liefst in een goede conditie, want alleen dan kunnen we nog iets verdienen – voor hen, welteverstaan. Wat goed is voor Goldman Sachs c.s. is daarom ironisch genoeg ook “goed” voor ons.
Besparingen leveren de bankiers weliswaar snel geld op, maar op de lange termijn gaan hun melkkoetjes verpieteren en komen droog te staan, dus zien ze in dat ze ook moeten investeren om het gras en de stal in goede staat te houden. Okay, een of twee mogen er verpieteren en desnoods creperen (Griekenland wellicht, en Portugal?) als afschrikwekkend voorbeeld, maar de rest moet liefst rap weer gaan gedijen en veel vlees en melk produceren. Onze pensioenen en spaargelden kunnen ze ook niet in één keer plunderen, dat is een kwestie van gestaag uitmelken en onophoudelijk aftappen terwijl wij mogen wennen aan het idee dat het onvermijdelijk is. Het is nu eenmaal zo. Niemand kan er iets aan doen. Intussen wordt er gespeeld op angst (voor het spook van faillissement) en hoop (als we ons maar een tijdje lijdzaam laten afknijpen, dan komt het zeker goed; we hebben vast ook straf verdiend, want een kwaad geweten).
De narratieven die de media koloniseren en domineren zijn inmiddels bijna geheel gelijkgeschakeld en op een lijn gebracht: men kwekt elkaar meestal politiek correct na. Wonderlijk genoeg blijken er nog genoeg burgers die gelukkig heftig tegenstribbelen en zich niet als makke schapen naar de slacht laten leiden. Dat doen die burgers vooralsnog door onconventioneel stemgedrag. Echter, wanneer ‘men’ doorkrijgt dat ook stemmen op enge partijtjes en griezelige personen weinig uitricht, wat dan? Laten we hopen dat de ‘Hautes Financiers’ wijselijk eieren voor hun geld kiezen en zich intelligenter zullen tonen dan al die zwetsende en zwatelende pratende hoofden die zich als politici afficheren. Indachtig het motto: liever een half ei dan een lege dop / beter een vogel in de hand dan tien in de lucht. Het kost ons intussen helaas klauwen weggegooid geld. In de London Review of Books staat een lezenswaardig essay van Benjamin Kunkel: The History of Debt, dat een frisse invalshoek biedt.
Op 09 mei 2012, zei Jerry Mager:
P.S. bij mijn betoog hiervoor.
De cartoon bij dit stukje laat toepasselijk het Trojaanse paard zien. De narigheid in dat paard is op zijn minst tweeërlei: 1) de Grieken die de Euro in komen en 2) Goldman Sachs. Herinnert u zich dat accountants van Goldman Sachs de Griekse politici hebben geholpen met hun boekhoudfraude, zodat Griekenland aan de criteria voldeed? De politici die zo graag veel landen binnen de euro wilden en willen, waren te gulzig – en daarbij incompetent en niet terzake kundig – om de fraude te bespeuren. Dus kwam Griekenland erbij. Voor GS sneed het mes daarmee aan twee kanten: ze kregen een vette fee voor hun dubieuze diensten en ze maakten de eurozone inherent labiel waarvan ze later – dus nu – de vruchten konden plukken. De politiekers konden niet veel anders dan de drie GS-consultants aanstellen om tenminste niet meteen kopje onder te gaan. Nu zijn ze met huid en haar overgeleverd aan GS, die – nauwelijks nog achter de schermen – aan de touwtjes trekt.
Op 09 mei 2012, zei Serge Aerts, Kortenberg:
Reynders heeft zelfs olijk verklaard dat de politiek hier allemaal van op de hoogte was. Mij verbaast het niet dat daar dan volk tusen zit dat klanten muppets noemt, hoor.
Op 10 mei 2012, zei Jerry Mager:
# Serge, u weet dat Marc Roche (google bijvoorbeeld in combinatie met Goldman Sachs) een Belg van geboorte is? Het bizarste vind ik toch steeds weer dat iedereen alles van en over onwenselijke toestanden weet, maar dat desalniettemin alles gewoon voortgaat als vanouds, comme d’habitude. Dus zijn we inderdaad muppets – althans de meesten van ons – die zich gewillig bij de neus laten nemen, zo lang wij maar met rust worden gelaten.
Op 10 mei 2012 zei Serge Aerts, Kortenberg:
Neen, dat wist ik niet… Overigens heb ik ook altijd zoiets van ”iedereen (of toch véél volk) weet het, iedereen ziet het, iedereen praat erover, en toch verandert er helemaal niets”. Het geloof in de sociale actie is sinds de late jaren ’60 gestaag afgenomen en zit vandaag op een absoluut dieptepunt. Iemand die dit wetenschappelijk onderzocht heeft (dus zonder moralistisch gepreek) is Jean Twenge (boek: Generation Me). Het is niet voor niets dat je de laatste weken o.m. op sociale media weer het grapje zag opduiken van de dokter die vraagt of je angstig en depressief bent, bezorgd over je toekomst, sociaal geïsoleerd en alleen, en dan als diagnose stelt dat je wellicht aan kapitalisme lijdt. Je kan alleen maar hopen dat we weer geen collectieve ramp gaan nodig hebben voor er nog eens iets verandert.
Op 11 mei 2012 zei Jerry Mager:
Er lijkt geen politiek incorrecte allinea te ontdekken in dit verhaal van Hendrik Vos, maar ik heb er enkele voor mij sleutelpassages uitgehaald en achter elkaar gezet. Dan leest het toch iets anders. ‘De Unie is een politiek project. …. het gaat om eenrichtingsverkeer. Zodra beslist is om een thema Europees aan te pakken, is er blijkbaar geen weg meer terug.’ Een politiek project? Ten eerste blijkt het nu vooral een technisch project te zijn en geen politiek, en ten tweede, voor zover het al politiek is: is het een democratisch politiek project? ‘Het stokt en het rommelt en het hapert. Maar het valt niet stil, en het keert niet om. Zo werkt Europese politiek.’ Ja ja, zo ‘werkt’ het, maar werkt het voorzover het al werkt, democratisch? Met de instelling van de muntunie is de technische dimensie volledig genegeerd en dus fiasco ingebouwd. ‘ … omdat ze op die manier efficiënter kunnen omgaan met problemen en uitdagingen dan als ze die elk apart het hoofd moeten bieden. ‘
Zo? En gáán we met de huidige constructie efficiënter om met de problemen? En dan : ‘ … de politici met bestuursverantwoordelijkheid. Die laatsten hebben angst voor zotte avonturen … ‘ Men zou wensen dat die politici met angst voor zotte avonturen destijds op de plek van Miterrand en Kohl hadden gezeten, toen de muntunie werd uitgeroepen. Is het niét-opbreken van de muntunie géén zot avontuur? Is ten hele dwalen beter dan ten halve keren? Is gecontroleerd en beheerst terugschroeven naar een vrijhandelsunie eventueel in combinatie met kleinere muntunies een zot avontuur of is de daartoe vereiste technische kennis en expertise niet aanwezig onder die vele dure politiekers? Blijven we het hardnekkig een politiek project noemen? Alternatieve redenaties lijken compleet taboe verklaard. Amechtig ploeteren en strompelen moeten en zullen we. Waarom eigenlijk? Welk idee zit hier achter? Of zit er helemaal geen visie achter, maar enkel de machtige lobby van de financiële sector?
Op 12 mei 2012, zei Jerry Mager:
@ Serge Aerts (10/5 hierboven), ik heb op het www enkele goede samenvattingen van Jean Twenge gevonden. Ze zegt inderdaad niets te veel. Voor kapitalisme zou ik neoliberalisme substitueren, want aan het echte kapitalisme vind ik niets verkeerd. Wat betreft die collectieve ramp waar u het over hebt, die overkomt ons reeds – zeker de Grieken krijgen de volle laag. Alleen lijkt het anders te werken dan Naomie Klein met haar Shock Doctrine voorzag. Haar these is dat een grote shock het volk murw maakt en ontvankelijk voor draconische maatregelen. Zo zou Irak (‘Shock and Awe’) eerst overdonderend worden overlopen om het vervolgens gelijk democratierijp te maken, dat wil zeggen dat de oliemultinationals er onbelemmerd de olie kunnen wegpompen. In Griekenland komen de burgers echter in opstand en elders ook. Barroso heeft het overigens nu wèl over het uit de euro stappen van Griekenland. Dit betekent vermoedelijk dat de banken hun geld deels binnen hebben en deels afboeken.
Wij zullen de bankiers ongetwijfeld moeten compenseren voor dat afgeboekte geld. Dat gaat langs slinkse omwegen en listige constructies en het zal ons glad verpakt verkocht worden. Van ons pensioen kunnen we al niet zeker meer zijn en ons spaargeld kan zo maar verdampen. Alles door schuld van de Financiële Markten, de Recessie, de Concurrentie met de BRICS, enzovoorts.
Wat betreft ‘het volk’ dat zich liefst gedwee laat beetnemen, lees ik bij Fernando Pessoa in ‘De Portugese mentaliteit’ (opgenomen in ‘De anarchistische bankier’ ) dat er overal drie geestelijke lagen zijn te onderscheiden. Laag 1) de benedenlaag, het plebs, die is behept met een onvermogen tot nadenken: ‘Of het volk nu wel of niet kan lezen, het is niet in staat kritiek te hebben op wat het leest ofwat men het zegt. Zijn ideeën zijn geen kritische daden, maar daden van geloof en ongeloof … Van nature vomt het volk een blok, waarin, geestelijk gesproken, geen individuen voorkomen; en het denken is individueel.’
Laag 2) volgens Pessoa: ‘de middenlaag, die men gewoonlijk niets noemt, behalve, in dit geval abusievelijk, de bourgeoisie. Wat de tweede laag kenmerkt, is het vermogen om na te denken, echter zonder eigen ideeën; om kritiek te hebben, echter met andermans ideeën.’ Voor Pessoa omvat deze tweede laag de provinciaal-denkenden. De mentaliteit van de provinciaal is volgens Pessoa gelijk aan die van een kind. Tenslotte laag 3), de elitelaag die Pessoa liever ‘de happy few’ noemt en die wel in staat is tot kritisch denken en argumenteren. Echter: ‘De tragedie van het huidige Portugal is, dat onze elite in haar innerlijke structuur provinciaals is.’ Verrassend vind ik dat Pessoa’s analyses en constructen zo actueel aandoen en volgens mij ook steeds breder van toepassing zijn vanwege de nieuwste wereldgodsdienst die neoliberalisme heet. Ik kan u Pessoa zeer aanbevelen om eens te lezen. Gelukkig wordt ‘Zomergasten’ dit seizoen door een Belg gepresenteerd.
========= ======== ============== ==============
Timelines. The unfolding eurozone crisis / the European sovereign debt crisis
http://www.bbc.co.uk/news/business-13856580
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=003PTTQE
diaspora 