You are currently browsing the tag archive for the ‘Jean Twenge’ tag.
Weinig vuurwerk op de Europese feestdag
Door Hendrik Vos in De Standaard / woensdag 09 mei 2012
Ingekorte versie, zie de Standaard for full text
Als er vandaag over Europa wordt gesproken, is het alleen nog maar in termen van crisis en miserie. Wie de commentaren leest, weet dat het een kwestie van uren is, hooguit dagen, en het project stuikt in elkaar. …Al meer dan twee jaar komt er een onafgebroken stroom van onheilsberichten op ons af. Maar tot vandaag is er nog altijd een euro, en die is een pak meer waard dan bij zijn lancering. Zelfs de Grieken doen nog mee. …….
Dat wil niet zeggen dat alles in orde is. Verre van. Als griezelige partijen bij elke verkiezing aan invloed winnen, als de jongerenwerkloosheid in sommige landen naar de 50 procent gaat, als mensen zichzelf door het hoofd schieten omdat ze niet meer kunnen leven met de bezuinigingen, dan zit Europa wel degelijk met een groot probleem. Wie de Europese aanpak van de eurocrisis bekijkt, wordt daar niet direct vrolijk van. ….. ..
De Unie is een politiek project: een club van landen die samen wetten en regels maken, omdat ze op die manier efficiënter kunnen omgaan met problemen en uitdagingen dan als ze die elk apart het hoofd moeten bieden. ………… De Europese integratie heeft nog een ander kenmerk: het gaat om eenrichtingsverkeer. Zodra beslist is om een thema Europees aan te pakken, is er blijkbaar geen weg meer terug. …… De prijs om rechtsomkeert te maken is over het algemeen hoog, of gaat gepaard met onzekerheid. Het onderscheidt de stuurlui aan wal van de politici met bestuursverantwoordelijkheid. Die laatsten hebben angst voor zotte avonturen, zoals een complete opbreking van de euro. ……..
De voorbije maanden maken duidelijk dat er koerscorrecties nodig zijn. Het tempo waarin politieke leiders worden weggestemd, is ongezien. Met besparingen win je geen verkiezingen, maar intussen wordt duidelijk dat met besparingen alléén ook de economie niet gered wordt. De Unie zal de bevolking, en in de eerste plaats de Grieken, perspectief moeten bieden. En daarmee is alvast de agenda gezet voor alweer een volgende Top, over twee weken.
REACTIES door Jerry Mager ( zie De Standaard voor meer reacties)
Op 09 mei 2012, zei Jerry Mager:
Politieke “leiders” worden in rap tempo weggestemd, omdat de mensen doorkrijgen dat bijna niemand van die “leiders” echt leiding geeft of geven kan. Zowel vanwege de geringe capaciteiten en kwaliteiten van betreffende personen alsook vanwege de barre omstandigheden. Dubbelop dus. De meeste politiekers van nu zijn hoogbetaalde submiddelmatige ambtenaren, dure bureaucraten met een gladde babbel, die van top naar top hobbelen en deinen en daarmee de schijn ophouden dat ze ertoe doen. Uitgezonderd de drie Goldman Sachs technocraten (Monti, Draghi, Papademos). Ik ga er maar van uit dat de bankiers de kip-met-de-gouden-eieren (dat zijn wij) in leven willen houden en liefst in een goede conditie, want alleen dan kunnen we nog iets verdienen – voor hen, welteverstaan. Wat goed is voor Goldman Sachs c.s. is daarom ironisch genoeg ook “goed” voor ons.
Besparingen leveren de bankiers weliswaar snel geld op, maar op de lange termijn gaan hun melkkoetjes verpieteren en komen droog te staan, dus zien ze in dat ze ook moeten investeren om het gras en de stal in goede staat te houden. Okay, een of twee mogen er verpieteren en desnoods creperen (Griekenland wellicht, en Portugal?) als afschrikwekkend voorbeeld, maar de rest moet liefst rap weer gaan gedijen en veel vlees en melk produceren. Onze pensioenen en spaargelden kunnen ze ook niet in één keer plunderen, dat is een kwestie van gestaag uitmelken en onophoudelijk aftappen terwijl wij mogen wennen aan het idee dat het onvermijdelijk is. Het is nu eenmaal zo. Niemand kan er iets aan doen. Intussen wordt er gespeeld op angst (voor het spook van faillissement) en hoop (als we ons maar een tijdje lijdzaam laten afknijpen, dan komt het zeker goed; we hebben vast ook straf verdiend, want een kwaad geweten).
De narratieven die de media koloniseren en domineren zijn inmiddels bijna geheel gelijkgeschakeld en op een lijn gebracht: men kwekt elkaar meestal politiek correct na. Wonderlijk genoeg blijken er nog genoeg burgers die gelukkig heftig tegenstribbelen en zich niet als makke schapen naar de slacht laten leiden. Dat doen die burgers vooralsnog door onconventioneel stemgedrag. Echter, wanneer ‘men’ doorkrijgt dat ook stemmen op enge partijtjes en griezelige personen weinig uitricht, wat dan? Laten we hopen dat de ‘Hautes Financiers’ wijselijk eieren voor hun geld kiezen en zich intelligenter zullen tonen dan al die zwetsende en zwatelende pratende hoofden die zich als politici afficheren. Indachtig het motto: liever een half ei dan een lege dop / beter een vogel in de hand dan tien in de lucht. Het kost ons intussen helaas klauwen weggegooid geld. In de London Review of Books staat een lezenswaardig essay van Benjamin Kunkel: The History of Debt, dat een frisse invalshoek biedt.
Op 09 mei 2012, zei Jerry Mager:
P.S. bij mijn betoog hiervoor.
De cartoon bij dit stukje laat toepasselijk het Trojaanse paard zien. De narigheid in dat paard is op zijn minst tweeërlei: 1) de Grieken die de Euro in komen en 2) Goldman Sachs. Herinnert u zich dat accountants van Goldman Sachs de Griekse politici hebben geholpen met hun boekhoudfraude, zodat Griekenland aan de criteria voldeed? De politici die zo graag veel landen binnen de euro wilden en willen, waren te gulzig – en daarbij incompetent en niet terzake kundig – om de fraude te bespeuren. Dus kwam Griekenland erbij. Voor GS sneed het mes daarmee aan twee kanten: ze kregen een vette fee voor hun dubieuze diensten en ze maakten de eurozone inherent labiel waarvan ze later – dus nu – de vruchten konden plukken. De politiekers konden niet veel anders dan de drie GS-consultants aanstellen om tenminste niet meteen kopje onder te gaan. Nu zijn ze met huid en haar overgeleverd aan GS, die – nauwelijks nog achter de schermen – aan de touwtjes trekt.
Op 09 mei 2012, zei Serge Aerts, Kortenberg:
Reynders heeft zelfs olijk verklaard dat de politiek hier allemaal van op de hoogte was. Mij verbaast het niet dat daar dan volk tusen zit dat klanten muppets noemt, hoor.
Op 10 mei 2012, zei Jerry Mager:
# Serge, u weet dat Marc Roche (google bijvoorbeeld in combinatie met Goldman Sachs) een Belg van geboorte is? Het bizarste vind ik toch steeds weer dat iedereen alles van en over onwenselijke toestanden weet, maar dat desalniettemin alles gewoon voortgaat als vanouds, comme d’habitude. Dus zijn we inderdaad muppets – althans de meesten van ons – die zich gewillig bij de neus laten nemen, zo lang wij maar met rust worden gelaten.
Op 10 mei 2012 zei Serge Aerts, Kortenberg:
Neen, dat wist ik niet… Overigens heb ik ook altijd zoiets van ”iedereen (of toch véél volk) weet het, iedereen ziet het, iedereen praat erover, en toch verandert er helemaal niets”. Het geloof in de sociale actie is sinds de late jaren ’60 gestaag afgenomen en zit vandaag op een absoluut dieptepunt. Iemand die dit wetenschappelijk onderzocht heeft (dus zonder moralistisch gepreek) is Jean Twenge (boek: Generation Me). Het is niet voor niets dat je de laatste weken o.m. op sociale media weer het grapje zag opduiken van de dokter die vraagt of je angstig en depressief bent, bezorgd over je toekomst, sociaal geïsoleerd en alleen, en dan als diagnose stelt dat je wellicht aan kapitalisme lijdt. Je kan alleen maar hopen dat we weer geen collectieve ramp gaan nodig hebben voor er nog eens iets verandert.
Op 11 mei 2012 zei Jerry Mager:
Er lijkt geen politiek incorrecte allinea te ontdekken in dit verhaal van Hendrik Vos, maar ik heb er enkele voor mij sleutelpassages uitgehaald en achter elkaar gezet. Dan leest het toch iets anders. ‘De Unie is een politiek project. …. het gaat om eenrichtingsverkeer. Zodra beslist is om een thema Europees aan te pakken, is er blijkbaar geen weg meer terug.’ Een politiek project? Ten eerste blijkt het nu vooral een technisch project te zijn en geen politiek, en ten tweede, voor zover het al politiek is: is het een democratisch politiek project? ‘Het stokt en het rommelt en het hapert. Maar het valt niet stil, en het keert niet om. Zo werkt Europese politiek.’ Ja ja, zo ‘werkt’ het, maar werkt het voorzover het al werkt, democratisch? Met de instelling van de muntunie is de technische dimensie volledig genegeerd en dus fiasco ingebouwd. ‘ … omdat ze op die manier efficiënter kunnen omgaan met problemen en uitdagingen dan als ze die elk apart het hoofd moeten bieden. ‘
Zo? En gáán we met de huidige constructie efficiënter om met de problemen? En dan : ‘ … de politici met bestuursverantwoordelijkheid. Die laatsten hebben angst voor zotte avonturen … ‘ Men zou wensen dat die politici met angst voor zotte avonturen destijds op de plek van Miterrand en Kohl hadden gezeten, toen de muntunie werd uitgeroepen. Is het niét-opbreken van de muntunie géén zot avontuur? Is ten hele dwalen beter dan ten halve keren? Is gecontroleerd en beheerst terugschroeven naar een vrijhandelsunie eventueel in combinatie met kleinere muntunies een zot avontuur of is de daartoe vereiste technische kennis en expertise niet aanwezig onder die vele dure politiekers? Blijven we het hardnekkig een politiek project noemen? Alternatieve redenaties lijken compleet taboe verklaard. Amechtig ploeteren en strompelen moeten en zullen we. Waarom eigenlijk? Welk idee zit hier achter? Of zit er helemaal geen visie achter, maar enkel de machtige lobby van de financiële sector?
Op 12 mei 2012, zei Jerry Mager:
@ Serge Aerts (10/5 hierboven), ik heb op het www enkele goede samenvattingen van Jean Twenge gevonden. Ze zegt inderdaad niets te veel. Voor kapitalisme zou ik neoliberalisme substitueren, want aan het echte kapitalisme vind ik niets verkeerd. Wat betreft die collectieve ramp waar u het over hebt, die overkomt ons reeds – zeker de Grieken krijgen de volle laag. Alleen lijkt het anders te werken dan Naomie Klein met haar Shock Doctrine voorzag. Haar these is dat een grote shock het volk murw maakt en ontvankelijk voor draconische maatregelen. Zo zou Irak (‘Shock and Awe’) eerst overdonderend worden overlopen om het vervolgens gelijk democratierijp te maken, dat wil zeggen dat de oliemultinationals er onbelemmerd de olie kunnen wegpompen. In Griekenland komen de burgers echter in opstand en elders ook. Barroso heeft het overigens nu wèl over het uit de euro stappen van Griekenland. Dit betekent vermoedelijk dat de banken hun geld deels binnen hebben en deels afboeken.
Wij zullen de bankiers ongetwijfeld moeten compenseren voor dat afgeboekte geld. Dat gaat langs slinkse omwegen en listige constructies en het zal ons glad verpakt verkocht worden. Van ons pensioen kunnen we al niet zeker meer zijn en ons spaargeld kan zo maar verdampen. Alles door schuld van de Financiële Markten, de Recessie, de Concurrentie met de BRICS, enzovoorts.
Wat betreft ‘het volk’ dat zich liefst gedwee laat beetnemen, lees ik bij Fernando Pessoa in ‘De Portugese mentaliteit’ (opgenomen in ‘De anarchistische bankier’ ) dat er overal drie geestelijke lagen zijn te onderscheiden. Laag 1) de benedenlaag, het plebs, die is behept met een onvermogen tot nadenken: ‘Of het volk nu wel of niet kan lezen, het is niet in staat kritiek te hebben op wat het leest ofwat men het zegt. Zijn ideeën zijn geen kritische daden, maar daden van geloof en ongeloof … Van nature vomt het volk een blok, waarin, geestelijk gesproken, geen individuen voorkomen; en het denken is individueel.’
Laag 2) volgens Pessoa: ‘de middenlaag, die men gewoonlijk niets noemt, behalve, in dit geval abusievelijk, de bourgeoisie. Wat de tweede laag kenmerkt, is het vermogen om na te denken, echter zonder eigen ideeën; om kritiek te hebben, echter met andermans ideeën.’ Voor Pessoa omvat deze tweede laag de provinciaal-denkenden. De mentaliteit van de provinciaal is volgens Pessoa gelijk aan die van een kind. Tenslotte laag 3), de elitelaag die Pessoa liever ‘de happy few’ noemt en die wel in staat is tot kritisch denken en argumenteren. Echter: ‘De tragedie van het huidige Portugal is, dat onze elite in haar innerlijke structuur provinciaals is.’ Verrassend vind ik dat Pessoa’s analyses en constructen zo actueel aandoen en volgens mij ook steeds breder van toepassing zijn vanwege de nieuwste wereldgodsdienst die neoliberalisme heet. Ik kan u Pessoa zeer aanbevelen om eens te lezen. Gelukkig wordt ‘Zomergasten’ dit seizoen door een Belg gepresenteerd.
========= ======== ============== ==============
Timelines. The unfolding eurozone crisis / the European sovereign debt crisis
http://www.bbc.co.uk/news/business-13856580
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=003PTTQE
diaspora 