Snoeihard stoeien met de EU, van ‘tig’ naar 5 EU lidstaten?

Deze posting werd op 31 juli 2015 gepost op NELPUNTNL.NL

 

“With the entry of Central and Eastern European member states, the economic, institutional, cultural, and linguistic hetrogeneity of the nations comprising the Union will increase again. By the same token, pospects of a European collective identity, and of Europe-wide political discourses that could legitimize majority decisions and political salient issues, will recede even further into a dimly perceived future.
The implication is that, for the time being and for all currently practical purposes, the European polity will lack the quality of government by the people, and that all discourses that attempt to draw on input-oriented legitimizing arguments can only exacerbate the perception of an irremediable European democratic deficit.”
Fritz Scharpf (1999:187-188): Governing in Europe: Effective and Democratic?

 

Zohra kijkt ernstig: “Dineke en ik hebben dat paper van Schäuble en Lamers (S&L) uit 1994, naar aanleiding van Mathieu Segers in de Groene Amsterdammer Mathieu Segers, gelezen met het woordenboek Duits erbij. We kunnen niet anders dan het eens zijn met de strekking, dat te veel lidstaten van en in de EU praktisch onhaalbaar is, hoewel het intussen politiek geforceerd werd en wordt. Daarom zitten we nu met de scherven en de narigheid en zullen we hoogstwaarschijnlijk nog verder worden afgeknepen, omdat degenen die aan de knoppen zitten vóór uitbreiding ten koste van alles lijken te zijn.

Nominaal, in de politieke reclamefolders en de propaganda-prietpaat is de EU een machtige eenheid met een ijzersterke munt, maar in werkelijkheid is het hooguit een reus op lemen platvoeten. De eenheidsmunt euro is daar het levende bewijs en tevens de oorzaak van. De affaire Griekenland brengt de onderhuids etterende steenpuist alleen maar tot uitbarsting. Vervolgens wordt de zweer toegedekt onder lagen propaganda, maar ettert het onderhuids gewoon verder, tot de volgende ramp. Dat toedekken en etteren kan lang doorgaan, als je er maar veel geld tegenaan blijft gooien. Dus moeten onder andere onze lonen omlaag en worden onze pensioenen gekort, want de centen moeten ergens vandaan komen.

We hebben behalve het paper van S&L ook dat NRC-interview met Fritz Scharpf uit december 2002 nogeens gelezen. Wat blijkt: S&L en Scharpf zeggen precies hetzelfde: zorg eerst dat je de boel thuis, in eigen land, op orde hebt, voordat je begint met uitbreiding.
Ik citeer uit het NRC-interview van De Waard met Scharpf: ‘Het succes van een Europese grondwet staat of valt met de mogelijkheid om sociale veiligheid op nationaal niveau te garanderen. [S]ommige politici, filosofen en Eurofielen mogen het einde van de natiestaat uitroepen, de nationale staat is volgens Scharpf springlevend. Het is de enige staatsvorm in Europa gebleken waarin de democratie met de daarin gegroeide sociale orde zich optimaal kan ontwikkelen. Nationale oplossingen mogen voor verschillende problemen in deze globaliserende wereld ontoereikend zijn, volgens Scharpf is het Europese dogma van de uniformiteit – zoals dat bij de monetaire unie geldt – niet altijd het juiste antwoord. Bijvoorbeeld niet voor de sociale stelsels, die in alle West-Europese landen verschillend zijn.
Scharpf is bevreesd dat de huidige roep om meer democratie in de Unie Brussel onder druk zet Europa socialer te maken en naast uniforme economische regels ook uniforme sociale maatregelen te nemen. De retoriek over een `sociaal Europa’, die vakbonden en sommige linkse partijen hanteren, berust op een groot misverstand, meent Scharpf. Juist wie het Europese sociale model wil redden moet voor oplossingen pleiten die de afzonderlijke naties ten goede komen. Uniformiteit op Europees niveau is het verkeerde recept om de door de burgers gekoesterde verzorgingsstaat overeind te houden. De sociale stelsels zijn te verschillend en te diep geworteld in de nationale geschiedenis van de West-Europese landen. Sterker: ,,Meer gelijkschakeling betekent het einde van de Europese verzorgingsstaat, omdat ze tot een minimum aan sociale zekerheid zal worden teruggebracht”, licht Scharpf in een gesprek toe. Economisch is het mogelijk. Dan worden we allemaal als Engeland dat een ministelsel kent, zegt hij.’ 

“Daarom dat David Cameron een Brexit wil voorkomen,” bromt Sebastiaan, “en dat Schäuble wel met Frankrijk, maar niet met Engeland, in een kernclub wil zitten. Cameron wil de EU het Angelsaksiche model opleggen en Schäuble – en Scharpf – zijn voor het Rijnlandse. Dat zouden Nederlandse politici ook moeten zijn, zeker PvdA-politici, maar die kopiëren gewetenloos Tony Blair en doen Nederland in de uitverkoop. Weet je nog? Het ‘uitruilen’ van politieke standpunten en overtuigingen door Diederik Samsom. Hoe is het mogelijk dat die man nog leider van de PvdA is?!”

“Dat Cameron de bui ziet hangen, geloof ik ook,” zegt Marieke, “het gaat wel degelijk tussen twee ideologieën: neoliberalisme en humanisme, oftewel: prijzen & geld versus waarden & mensen. Dat contrast wordt in het huidige discours niet of te weing expliciet gemaakt en benoemd. Schäuble schrijft trouwens wel dat Engeland te zijner tijd natuurlijk kan meedoen, maar dan moet het wel eerst bewijzen dat ze humaner zijn geworden en – dat is ook belangrijk – dat Engeland de leiding van Duitsland en Frankrijk in de EU accepteert. Echter, het Engelse Labour onder Tony Blair heeft het land compleet verkocht aan het bedrijfsleven, aan de financiële sector, en dus hebben de bobo’s van de Londense City het daar voor het zeggen.
David Cameron behartigt vooral de belangen van de financiële sector, de geldindustrie. Die is niet uitsluitend Engels, hoewel grotendeels in de City gevestigd, maar internationaal. Dus ook vanuit de EU zal een Vijfde Colonne bestaande uit sprinkhanen, piranha’s en hun handlangers, vóór de huidige vorm van de EU zijn en plannen zoals van Schäuble tegenwerken waar ze maar kunnen. Het wordt er niet transparanter op.”

Zohra: “Op de keper beschouwd, vinden wij Schäubles plan nationalistisch – Deutschland über alles – maar volgens hem is hij progressief nationalistisch. Wat deze EU met het programma van uitbreiding zonder enige kwalificaties te stellen aan de nieuwe lidstaten veroorzaakt, noemt hij regressief nationalisme. Dus gezond progressief nationalisme tegenover ongezond regressief nationalisme. In dat register schrijft Scharpf goed beschouwd ook: de landen waarin het Rijnlandse model is geworteld, varen een andere koers dan die welke zijn doordesemd met het Angelsaksische.”

Seb: “Dat Duitse ‘nationalisme’ van Schäuble gebruiken de voorstanders van de status quo – let wel: status quo, met inbegrip van gestage uitbreiding van de eurozone – om een op zich gezond alternatief te saboteren. Je zult Duits zijn of niet zijn, luidt de kreet waarmee iedereen die kritisch durft zijn op dít Europa, om de oren wordt geslagen.”

Zohra: “S&L zeggen: een uitbreiding van de EU, die louter op een financiële basis berust, die alleen op winstmaken uit is zal op den duur niet bestand blijken tegen de druk van buiten en exploderen. Het pikante van deze opvatting, deze houding, vinden wij dat hij ook opgaat voor de lidstaten onderling: neoliberalen gaan voor eigen gewin, dus ook intern, binnen de EU, gaat iedereeen voor eigen winst, desnoods ten koste van de anderen. Zo’n model houdt het op den duur natuurlijk niet. Daarom dat de politici steeds onbeschaamder liegen om het product Europese eenheid op de kiezersmarkt te slijten.”

Marieke: “Ordo-liberalisme, is geen neoliberalisme, omdat ordo uitgaat van in hoge mate gelijkwaardige marktpartijen die fair met elkaar concurreren op een goedgeorganiseerde markt. Dat laatste staan Schäuble & Lamers volgens mij voor en wie kan daar tegen zijn. De huidige EU is een samengeraapt zootje, een bonte verzameling landen, waarin iedereen maar doet wat hem het beste past. Een ideaal jachtterrein voor politieke avonturiers, piranhas en sprinkhanen, die alle regelgeving op hun duimpje kennen (omdat ze daar vaak via de grote lobbykantoren aan hebben meegeschreven) en die de mazen maximaal uitbaten ten eigen nutte.”

Zohra: “Wij denken denk dat jullie redenering vrij aardig klopt. De EU moet volgens S&L méér zijn dan een winstmachine, een business model, of kan anders niet zijn. Daar begint hun paper ook mee! Ik lees voor en bedenk dat dit in september 1994 werd geschreven: ‘Wenn es nicht gelingt, in den nächsten zwei bis vier Jahren eine Lösung für die Ursachen dieser gefährlichen Entwicklung zu finden, dann wird die Union sich entgegen der im Maastrichter Vertrag beschworenen Zielsetzung eines immer engeren Zusammenwachsens unaufhaltsam zu einer lockeren, im wesentlichen auf einige wirtschaftliche Aspekte beschränkten Formation mit verschiedenen Untergruppierungen entwickeln. Mit einer solchen “gehobenen” Freihandelszone wären die existentiellen Probleme der europäischen Gesellschaften und ihre äußeren Herausforderungen nicht zu bewältigen.’

Iets verder schrijven ze onomwonden dat ze vinden dat uitbreiding in Oost-Europese richting, dus richting Rusland, logisch is: ‘Deutschland hat also ein fundamentales Interesse an der Osterweiterung der Union; aber ein ebensolches an ihrer vertiefenden Verfestigung, weil erst diese die Voraussetzung für die Erweiterung schafft. Denn ohne eine solche innere Stärkung könnte die Union die außerordentlichen Aufgaben der Osterweiterung nicht bewältigen und wieder zu einer lockeren Staatengruppierung zerfallen, die Stabilität nicht garantieren könnte.’ Dat vinden we weliswaar politiek niet strategisch gezegd, maar wel eerlijk. Wat denk je van zo’n passage: ‘Nach der Wiedervereinigung Deutschlands und – was in diesem Zusammenhang noch wichtiger ist – nachdem der Osten als Aktionsraum für die deutsche Außenpolitik zurückgekehrt ist …..’
Iemand als Putin is hier natuurlijk helemaal niet gelukkig mee. Echter, zo benadrukken S&L steeds: eerst een interne verdiepende bevestiging van de lidstaten alvorens uit te breiden.”

“Heel erg voor de hand liggend,” vinden Marieke en Seb. Zohra gaat verder: “De redenen die Schäuble al in 1994 opvoerde tegen een snelle en ruime uitbreiding van de EU, golden toen en gelden nog steeds. Een belangrijk argument vinden wij dat geen van de lidstaten een transfer-economie wil, waarin de economische sterke landen de broeken moeten helpen ophouden van de economisch zwakke lidstaten. Dat zien we schrijnend en in geuren en kleuren geïllustreerd aan het geval Griekenland, en wellicht dat Spanje het volgende slachtoffer is.”

“Er speelt parallel aan de transfer van arm naar rijk tussen landen (inter) een andere transfer plaats (intra) die van arme burgers naar de rijke in de landen,” merkt Seb op, “en die transfer vind ik veel geniepiger, omdat die haast niet expliciet wordt gemaakt en nergens wordt benoemd; het gebeurt stiekem en sluipenderwijs. Dat is de ontwikkeling die een Thomas Piketty en Noreena Hertz beschrijven. Deze EU bevordert en maskeert dat proces volgens mij. Daar hebben lieden en organisaties belang bij die zich afficheren als vertegenwoordigers van onze belangen. Dat is een onzichtbare en onderhuidse kanker.”

“Dat citaat uit Scharpf aan het begin is een goed motto,” zegt Marieke knikkend: “het is een stil en stiekem proces dat hoort bij de geruisloze overname (the Silent Takeover) van onze democratie door de financiële sector, waarover Hertz het heeft. Ik voorzie dat de politici ons met nog meer propaganda zullen bestoken – Scharpf noemt dat netjes input-georiënteerde legitimatie – om ons ervan te overtuigen, intimideren is veel beter gezegd, dat ten eerste de euro en deze EU onomkeerbaar zijn en een exit van welk land dan ook het einde van West-Europa en onze beschaving betekent en ten tweede dat uitbreiding van deze EU in hoog tempo, ook zonder een deugdelijk institutioneel kader en solide fundament, de enige optie is. Schäuble heeft het daarentegen over een robuuste kern van vijf landen die eerst verstevigd moet worden, alvorens uitbreiding aan de orde kan zijn. Maar laat Zohra haar verhaal vervolgen. Ik heb het stuk van S&L ook gelezen met Marcus samen en S&L schrijven niet bepaald een makkelijk Duits – althans voor ons niet. Dat stuk zou goed en betrouwbaar vertaald in de Groene Amsterdammer moeten komen.”

Seb: ‘’ Een fraai staaltje van nep-input-legitimatie (door het doen van beloften) is de verkiezingsbelofte van de VVD’ er Rutte, dat hij tegen verdere steunpakketten voor Griekenland is. Hij breekt die belofte echter glashard als hij daartoe van de fananciële bobo’s opdracht krijgt. PvdA’er Samsom heeft naar mijn overtuiging hetzelfde geflikt: mensen stemden PvdA vanwege de verwachte tegenkracht voor de neoliberalen en Samsom gaat eenmaal gekozen met zijn kongsi keihard collaboreren met Rutte en zijn kornuitjes. Dat heeft de politiek een zware klap qua geloofwaardigheid gegeven.’’

Zohra schraapt haar keel: “Helemaal met jullie eens. Zowel wat betreft de legitimatie als het taaie prikkeldraad-Duits van S&L. S&L stellen in 1994 zelfs voor om meteen – er is grote urgentie – met de vijf kernleden alvast op eigen houtje te beginnen: ‘Geldpolitik, Fiskal- und Haushaltspolitik, Wirtschafts- und Sozialpolitik noch enger als bisher abstimmen bzw. mit der Abstimmung beginnen, so daß im Ergebnis eine gemeinsame, gleichgerichtete Politik in diesen Biereichen erreicht wird, und damit – unabhängig von den formellen Entscheidungen 1997 bzw. 1999 – bis dahin jedenfalls die faktischen Grundlagen für eine Währungsunion zwischen ihnen erreicht werden.‘ Dat is dus niet gebeurd. Anders hadden we hoogstwaarschijnlijk nu niet in deze troep gezeten.

Ik neem aan dat ‘Biereichen’ moet zijn ‘Bereichen’ = terreinen, gebieden. Er staan meerdere typefouten in het paper. Enfin, dus de EU is momenteel te omvangrijk en te divers en dus onhandelbaar en daarom moet de EU teruggesnoeid worden naar overzichtelijke proporties met gelijkwaardige lidstaten. Of de as Frankrijk – Duitsland de motor van de toekomstige levensvatbare EU moet zijn, dat weten we niet. Waarschijnlijk is het politiek gezien het maximaal haalbare om een substantiële kern te formeren. Wij concluderen dat S&L met hun paper, ons, de EU-burgers, voor de keuze stellen: of zwaar financieel blijven bloeden voor een krakkemikkige EU die met verdere uitbreiding allen maar nog krakkemikkiger zal worden, of de leiding van Duitsland aanvaarden en met Frankrijk, België en Luxemburg in kleiner verband verder. Die keuze formuleerden ze in 1994, maar hij geldt wat ons betreft nog steeds en is enkel urgenter geworden. Let wel: dit paper werd in september 1994 geschreven en we zijn nu ruim 20 jaar verder. De hoofdstrekking – Deze EU is onhandelbaar groot en divers, intransparant en ondemocratisch – blijft wat ons betreft overeind. Dit zouden verantwoordelijke politici 20 jaar geleden ook al begrepen moeten hebben.”

Marieke: “In ieder geval hadden ze euro nooit op deze manier mogen invoeren! Dat was onverantwoordelijke politiek en dat wordt stelselmatig genegeerd en overschreeuwd door allerlei afleidingsmanoeuvres. Het zure is, dat dezelfde soort politici die de euro invoerden nu hun fouten willen herhalen. Het zijn compileerders van foute politieke besluiten.”

Seb: “S&L hadden en hebben wat mij betreft gelijk, dat hebben de ontwikkelingen sinds 1994 me dunkt wel aangetoond, maar ze formuleren te hoekig, niet diplomatiek genoeg, om het idee sympathiek te laten zijn. Stel je voor: met België en Luxemburg onder bevel van Frankrijk en Duitsland gaan draaien als kleine eurozone. En dan die expansie naar het Oosten. Aan de andere kant: waarom zouden ze slijmen, wij (wie zijn dat, die wij?) zullen uiteindelijk eieren voor ons geld moeten of willen kiezen. Mooi trouwens, wat ze op pagina 05-06 schrijven: ‘Belgien, Luxemburg und die Niederlande sollten daher stärker in die deutsch-französische Zusammenarbeit einbezogen werden – zumal auch die Niederlande ihre frühere, skeptische Haltung gegenüber der unerläßlichen Motor-Funktion dieser beiden Länder revidiert haben.’ Ik geloof dat deze neoliberale kongsi van PvdA en VVD helemaal niet meer zo sceptisch is als de politici van twintig jaar terug.”

Zohra: “Wij lezen in het paper drie hoofdargumenten van S&L. Ten eerste een ideologisch argument, ten tweede een economisch argument en ten derde een militair. De twee laatste zijn in de ideologie ingebed. Nogmaals, dit is een stuk uit 1994.”

“Toch is de strekking moeiteloos overeind gebleven, helaas, “ oordeelt Marieke: “de EU en de euro zijn op deze wijze domweg niet vol te houden en bewerkstelligen het tegenovergestelde als waartoe ze ooit in het leven werd geroepen; verdeeldheid en kinnesinne, in plaats van eenheid. De centrifugale krachten zullen enkel sterker worden en alleen tegen hoge offers misschien nog enige tijd onder sim kunnen worden gehouden. Bovendien zijn twee belangrijke ontwikkelingen die wij niet meteen zien aan de orde: 1) de stille en stiekeme overname van het project Europa door de financiële wereld heeft intussen plaatsgevonden en daarmee samenhangend 2) de meeste politici zijn stilletjes verworden tot handlangers van die financiële wereld, terwijl ze de schijn ophouden ons te vertegenwoordigen en onze belangen te behartigen. Het is voor hen een buitengewoon lucratieve job, vooral wanneer ze in de Europa-ruif geplugd worden en uit de Europa-vetpotten en -troggen mogen slobberen.’’

Zohra: ‘’S&L gaan wat ons betreft ook ronduit eerst voor het belang van Duitsland. Als het goed gaat met Duitsland, dan zal het ook goed gaan met de vier andere landen: Frankrijk, België, Nederland en Luxemburg. Ik denk dat Schäubele door zijn hoekigheid tot nu toe niet veel aandacht voor zijn ideeën heef gekregen. Mensen als Fritz Scharpf klinken veel gepolijster, maar zeggen niet minder onheilspellende dingen, vind ik. Lees in dat interview met Scharpf in de NRC uit 2002 maar eens over de maatschappelijke inrichting van Zweden die kan worden verstoord door Britse ondernemingen. Alles vanwege de Europese regelgeving. Dat is een illustratie van hoe die intra-nationale transfer van rijk naar arm kan plaatsvinden. Met behulp van anonieme sprinkhanen, die over de hele wereld rondzwermen en geen vaste verblijfplaats hebben en die overal thuis zijn. Ongrijpbaar en in hoge mate virtueel.

Ik citeer uit het interview met Scharpf, waarin hij zegt dat de EU verzorgingsstaten kan opblazen, omdat Europese regelgeving de sprinkhanen vrij spel geeft : ‘Europa kent immers drie soorten sociale stelsels, het Britse ministelsel, het continentale Rijnlandse model in Duitsland, Nederland en Frankrijk en het Scandinavische supermodel. Toch kunnen de Scandinavische landen ondanks hun hoge sociale niveau goed overleven. Bedrijven hoeven slechts een laag belastingtarief te betalen, zodat ze internationaal concurrerend blijven. Daarentegen is de inkomstenbelasting op arbeid het hoogst van Europa, maar daar staan buitengewoon veel diensten tegenover. De staat geeft het grootste deel van het geld uit aan banen in het onderwijs, de gezondheidszorg en sociale dienstverlening van ouderenzorg tot crèches. Het resultaat is hoge werkgelegenheid, lage werkloosheid en veel werkende vrouwen. Zolang de middenklasse bereid is de hoge belastingen te financieren blijft het model gehandhaafd. Maar volgens Europees recht hoeven er maar enkele Britse ondernemingen te zijn die de strijd aanbinden met een overheidsdienst en het is afgelopen met de Zweedse welvaartsstaat.’ [cursivering Zohra]

Marieke: “In Zweden kunnen de politici dus nog de samenleving inrichten op de wijze zoals de Zweden dat blijkbaar willen. Totdat de sprinkhanen zich daar toegang verschaffen middels de Europese wet- en regelgeving. Bij ons wordt de politiek al gedicteerd door de financiële poppenspelers. Nederland is in de uitverkoop en dat wordt door alle politici aan het klootjesvolk verkocht met de propaganda dat Nederland een slime speler op de globale markt is.”

‘’Precies. Politici hebben niets meer te vertellen, de multinationals schrijven voor wat er gebeurt en hoe een land wordt ingericht,” zegt Seb, “Ik las een stukje van Ingrid Weel in de Trouw van 25 juli jl.: ‘ Vangnet vertoont steeds meer gaten’, waarin ze enkele zaken op een rijtje zet die passen in de stiekeme transfer van rijk naar arm en het schmieren van de politici om dat te legitimeren en te verkopen. De PvdA werkt daar als zogenaamde sociaaldemocratische politieke partij schaamteloos aan mee. Vooral de lakei Lodewijk Asscher is voor de neoliberale VVD’ers een godsgeschenk. Asschers Wet Werk en Inkomen, sind 1 juli actief, wordt terecht door Ingrid Weel aan de kaak gesteld en dan is de lieve Lodewijk momenteel met VVD’ers Edith Schippers en Ard van der Steur nijver in de weer om het medisch beroepsgeheim te ontmantelen. Zogenaamd om fraude van artsen te kunnen bestrijden, maar natuurlijk om ook in die beroepssector het beroepsethos uit te roeien – artsen moeten concurrerende lopende-band-werkers worden, die bevelen opvolgen – in het voordeel van farma-mafia.’’

‘’Asscher is een ongeleid projectiel in de PvdA. Hij is een charmante snob, zover je snobs aardig kunt vinden,’’ zegt Marieke schouderophalend, ‘’ Asscher is extreem gevoelig voor status en pomp en dat hebben deze VVD’ers goed begrepen – Wiebes heeft tenslotte nauw met Asscher in Amsterdam gewerkt. Geef Lodewijk de status van vice-premier met een dienstauto met chauffeur en regel af en toe een deftige gelegenheid waarop hij voor een deftig gehoor een deftige speech kan afsteken, en je hebt geen kind aan de man.’’

‘’Hoe de PvdA nog verder kan als politiek merk is mij een raadsel,’’ bromt Seb. ‘’ Die naam is intussen zo besmet, dat misschien een andere club dan de huidige kliek collaborateurs, onder een heel andere naam, misschien een bescheiden nieuwe start als linkse politieke volksvertegenwoordigers zou kunnen maken. Maar je weet het niet. Het klootjesvolk laat zich met een natte vinger lijmen en de beste politieke praatjesmakers trekken steeds de meeste stemmen. We zijn een soort Endemol-land geworden.’’

‘’Dat concept van verschillende snelheden staat ook al bij S&L, ‘’ merkt Zohra op. Zij hebben het over ‘variable geometrie’ of verschillende snelheden (mehrere Geschwindigkeiten).”

“Wat verstaan S&L onder variabele geometrie?,” vraagt Seb.

Zohra haalt de schouders op: “moeten we het paper helemaal uitpluizen? Me dunkt dat de voornaamste observaties van Schäubele en Lamers over de EU uit 1994 nog recht overeind staan. Vooral twee: 1) dat verdere uitbreiding van de EU met onderling sterk verschillende lidstaten absoluut niet moet en 2) dat een plan B voor de euro noodzakelijk is. Desnoods met de vijf landen die S&L noemen: Frankrijk, Duitsland, Nederland, België en Luxemburg. Dat zal een hoop gedoe geven, maar het alternatief is langzaam financieel leegbloeden zodat er buffers meer zijn om de kosten voor het alternatief te financieren. Dan laten de bankiers ons net genoeg lucht om niet dood te gaan. Ongeveer zoals sommige mierenvolken bladluizen houden als melkkoeien.”

“Je zult zien dat er na de zomervakanties een stroom publicaties loskomt in de mainstream media die de bevolkingen de stuipen op het lijf beoogt te jagen. Allemaal om de euro in stand te houden en de EU als melkkoe voor de banken, “ bromt Seb ontevreden. “Die lui hebben geld en macht zat voor hun propaganda-offensief.”

 

Literatuur & links:

Snoeien om te bloeien, van 28 naar 5 EU kernlidstaten?

Interview Michele de Waard met Fritz Scharpf / NRC 21 december 2002 http://www.nrc.nl/handelsblad/van/2002/december/21/europa-kan-verzorgingsstaten-opblazen-7619513

Fritz Scharpf (1999): Governing in Europe: Effective and Democratic? / Oxford UP / ISBN: 978-0-19-829546-4 | Paperback

Ingrid Weel: Sociaal vangnet vertoont steeds meer gaten / Trouw, 25/07/2015 http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/article/detail/4107822/2015/07/25/Sociaal-vangnet-vertoont-steeds-meer-gaten.dhtml

Noreena Hertz (De stille overname) > https://nl.wikipedia.org/wiki/De_stille_overname

https://nl.wikipedia.org/wiki/Noreena_Hertz

Recent over MH17

Guus Valk NRC 30 juli 2015: De stemming van de Veiligheidsraad was vooral symbolisch. “Kabinet wil laten zien alles te doen voor berechting.

Wel vijf keer zegt minister Bert Koenders (Buitenlandse Zaken, PvdA), gisteren na afloop van de zitting van de VN-Veiligheidsraad, dat hij „diep teleurgesteld” is in Rusland.”